17 Ağustos Gölcük Depreminin 10. Yılındayız

Üyeliği iptal edilmiştir

Uykudaydı İstanbul, İzmit, Adapazarı, Bolu, Yalova

Uykudaydı Eskişehir, Ankara, Gölcük, Değirmendere, Düzce

Bursa

Onyedisinde Ağustos'un, Sonra Onikisinde Kasım'ın

Dipten bir uğultu koptu, bir çığlık yükseldi topraktan

Saniyelere sığdı onbinlercesi ölümün

Sonra çığlıklar ağıtlara, ağıtlar çığlıklara karıştı

Ben buradayım, sesimi duyan var mı

Geceydi uğultulu geceydi

Binleri aldı gitti

Gövdem toz toprak göçük altında

Gövdem unufak enkaz altında

Acıya gömdüler güzel vatanımı

Mezarımda Adım yok

Kaybettiler oy bedenimi

Viranemde feryadım yok

Bak göçük altında bizimkiler

Hayat verecek bir el bekler

Birlikte gülmeyi, birlikte sevmeyi

Birlikte paylaşmayı

Birlikte yürümeyi bilenler

Kardeşlik duygularıyla koşup geldiler

Birlikte çok gülemediler ama

Birlikte öldüler

Ayrımız gayrımız yoktur dediler

Sildiler gözyaşlarını birbirlerinin

Yaralarına merhem oldular

Deprem olmuş yıkım olmuş of

Yüreğim göçük altında

Haykırıyorlar yetiş diyorlar

Koşup gelenler dayan diyorlar

Kazma ile kürek ile diş ile tırnak ile

Dostça bir yürekle umutla arıyorlar

Ben buradayım sesimi duyan var mı

Sesini duyan var

Sesini duyanlar bizimkiler

Bak yaşatmak için sana koşuyorlar

Ak sakalına, çocuk yaşına bakmadan

Tırnaklarıyla kazıyorlar enkazı

Betonu tırnaklarıyla deliyorlar

Çıkarsız hesapsız

Yüreklerinin susturamadığı sesini

Elleri gibi kavuşturuyorlar birbirine

Gömülmesek de toprağa birlikte

Acıya gömüldük hep birlikte

Gülcan Bebe, Ayşe Teyze, Mehmet Amca, Fatma Abla

İçeride kaldı anam, içeride kaldı babam

Bir tane de değil ki hangi birine yanam

Ben buradayım sesimi duyan var mı

17 Ağustos gecesi herşey 45 saniyeye sığdı.

Zamanın durduğu, saatlerin akrep ve yelkovanlarının donduğu 45 saniye geride kaldığında, gecenin karanlığı yüzyılın felaketinin silüetlerini taşıyordu.

Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte yaşanan acının ve depremin yıkıcı gücünün akılalmaz boyutları ortaya çıktı. Deprem bölgesine ilk koşanlar, yaşananlara tanıklık edenler ise gazeteciler oldu. Objektifler, kameralar enkazları taradı, anaların, çocukların gözyaşlarını tüm dünyaya aktardı, yardımların dağıtımında yaşanan aksaklıkları ortaya çıkardı.

Kimi kez fotoğraf çekerken ağlasalar, objektiflerinin netini yapmaya çalışırken hıçkırıklara boğulsalar da gazeteciler üzerlerine düşen görevi yerine getirmek için haftalarca deprem bölgelerinden ayrılmadılar.

O günlerin fotoğraf karelerine sığmayan acıları bundan sonrası için birer ibret belgesi olarak önümüzde duruyor. Depremde yitirdiğimiz canların, sönen ocakların sadece alın yazısı olmadığını biliyoruz. İlgisizliğin, başıboşluğun faturasını o 45 saniyenin sonunda Türk halkının ödediğini unutmayacağız. Ve unutturmayacağız...

17 Ağustos ve 12 Kasım depremlerinde yaşamlarını yitirenlerin anısı önünde saygıyla eğiliyoruz...

**Moderatör**

Tüm ölenleri saygı ve sevgiyle anıyoruz

Evet.
Allah bir daha göstermesin. Sad